นั่งอยู่ริมถนน ปราศจากผู้คน
ตกอยู่ในภวังค์ที่หลงที่ลืมว่าคือเรื่องจริงไม่ใช่นิยาย
ดวงดาวระบายท้องฟ้า ในดวงตาเธอมากล้น
อีกไม่นานประกายของเธอเเม้รั้งเท่าไหร่ก็คงต้องผ่านพ้นไป
ไม่พร้อมจากเธอไป รู้อยู่เเก่ใจ
สายตาช่างอ่อนหวานเเม้ว่ายังมี
หลายอย่างที่เธอคล้ายอยากบอกกัน
เเต่ถ้าฉันขอร้องเเค่เรื่องเดียวได้ไหม
เก็บคําๆ นั้นไว้
โปรดเธออย่าเพิ่งใช้
บอกฉันว่า
ครั้งนี้ไม่ใช่วันสุดท้าย
เก็บคําเหล่านั้นไว้
โปรดเธออย่ารีบใช้
เก็บคํารํ่าลา ไม่ต้องพูดมา จะดีกว่ามั้ย
ไม่ต้องพูด
ไม่ต้องพูด
ไม่ต้องพูด
คงจะดีใช่มั้ยถ้านาฬิกา
หยุดเวลาเอาไว้ไม่ต้องรีบลา
อยากให้วินาทีที่สองเรานั้นได้มองจับจ้องตา
หยุดเเค่นี้พอ
ไม่พร้อมจากเธอไป รู้อยู่เเก่ใจ
สายตาช่างอ่อนหวานเเม้ว่ายังมี
ลิปสติกเธอที่ขมอยู่ปลายลิ้น
อยากจะขอร้องเธอเเค่เรื่องเดียวได้มั้ย
เก็บคําๆ นั้นไว้
โปรดเธออย่าเพิ่งใช้
บอกฉันว่า
ครั้งนี้ไม่ใช่วันสุดท้าย
เก็บคําเหล่านั้นไว้
โปรดเธออย่ารีบใช้
เก็บคํารํ่าลา ไม่ต้องพูดมา จะดีกว่ามั้ย
ไม่ต้องพูด
ไม่ต้องพูด
ไม่ต้องพูด
ไม่ต้องพูด
ไม่ต้องพูด
ไม่ต้องพูด